Siedem miesięcy naszej pracy, to zwycięstwo nie tyle co w konkursie regionalnym i ogólnopolskim Odysei Umysłu, ale przede wszystkim małe zwycięstwa nad sobą. Każdy z nas pracował bardzo ciężko, poświęcił temu projektowi mnóstwo czasu, rozwijał swoje talenty i odkrywał nowe, ćwiczył cierpliwość, umiejętność współpracy w grupie, uczył się przyjmować pomoc i prosić o nią. Jeśli mielibyśmy w jednym zdaniu powiedzieć, co dał nam udział w Odysei, to tak oto:

Marianna: Dzięki Odysei przestałam chować się w kącie i otworzyłam się na ludzi, pomysły innych. Przestałam bać się reakcji na moją pracę, a zaczęłam wychodzić z nią i nie wstydzić się jej. Odyseja nauczyła mnie, że praca w grupie polega na wzajemnym uzupełnianiu się i dążeniu do jednego celu, a nie wyścigu umiejętności i zasług.

Michał:  Nauczyłem się wychodzić poza ramy, myśleć nieszablonowo, lepiej organizować swoją pracę

Amelia: Wreszcie zaczęłam lepiej wykorzystywać swój wolny czas i odkryłam nowe zainteresowania.

Zuzia: Odkryłam swoje możliwości i umiejętności, zaczęłam lepiej planować i organizować pracę. Nauczyła mnie nieszablonowego oraz niebanalnego myślenia.

Karolina: Odyseja nauczyła mnie, jak w pełni skupić się na jednym zadaniu, celu.

Paweł: Dzięki Odysei odkryłem i wykorzystałem w  praktyce swoje umiejętności oraz nauczyłem się swobodniejszego kontaktu z obcymi ludźmi.  

Eliza: Odyseja pomogła mi się otworzyć na ludzi i poszerzyć swoje horyzonty, dzięki niej nauczyłam się wielu nowych, przydatnych umiejętności.

Kiedy wieczorem ruszaliśmy na galę zakończenia międzynarodowego etapu Odysei Umysłu, byliśmy przede wszystkim szczęśliwi, że mogliśmy brać udział w tym konkursie i dumni, że mogliśmy reprezentować naszą szkołę, gminę, powiat i Polskę. Nie udałoby się to, bez wsparcia wielu osób, którym już teraz dziękujemy (szczegóły wkrótce).

Gala rozpoczęła się o godzinie 19:00. Na wielkiej hali sportowej Hilton Coliseum w Iowa State University ponad 8000 osób czekało na wyniki konkursu. Tworzyło to wszystko niesamowity klimat fiesty i podekscytowania.

Grupa za grupą, przedstawiano kolejnych finalistów konkursu. Miejsca szóste, piąte, czwarte, nagroda Omera, miejsca trzecie, drugie i nagrody Ranatra Fusca. W końcu przyszedł czas na przyznanie tytułów Mistrzów Świata. Oczywiście, że tliła się w nas nadzieja, że to może my, ale raczej byliśmy przekonani, że zajęliśmy jedno z niewyczytanych miejsc pierwszej dziesiątki, w końcu pojechaliśmy na finały światowe po raz pierwszy, a nasza konkurencja była fantastyczna! Kiedy jednak nadszedł czas na przyznanie głównej nagrody w problemie 3 grupie wiekowej 3, padło niewyraźne “Szsszkola Pooodstawbłowa Sierakowice Polska”  dotarło do nas, że właśnie zostaliśmy … MISTRZAMI ŚWIATA! Nie ma słów, które oddadzą radość, jaka nam wtedy towarzyszyła. Na 54 drużyny z  m.in. z Nowego Jorku, Singapuru, Florydy, Hong Kongu, Teksasu etc. nasz pomysł uznano za najbardziej kreatywny i trafny.

Oto transmisja z gali finałowej.

To nie przypadek, że w naszej relacji umknął nam jeden dzień. Miał to być bowiem czas odysejowych atrakcji, spotkania z drużyną kumpelską, wymieniania pinów, poszukiwania różnic między Polską a Stanami, aaaaa wyszło jak zawsze 😉

Drzewo, nad którym tak pieczołowicie pracowaliśmy pół roku, zaliczyło mały upadek. Przywrócenie go do pionu, zajęło jakieś … 10 godzin. Dlatego też, będąc nadal w lekkim niedoczasie garść informacji od naszej ekipy. Mamy się dobrze, wczoraj rozwiązywaliśmy problem spontaniczny, dziś rano o 8:18 przedstawialiśmy nasz “Bajdokoument, prawie prawda – Alicja w krainie czarów”. Daliśmy z siebie wszystko, a sama możliwość reprezentowania naszego kraju na konkursie w Iowa napełnia nas dumą. Teraz ruszamy na występy innych polskich drużyn, targ pinów, zajęcia NASA etc.

p.s. Wyniki konkursu i gala finałowa około 2:00 nad ranem polskiego czasu.

fot. Świeżo po występie. Po raz ostatni w strojach i ze scenografią w tle, gdyż wszystkie te elementy zostawimy w USA.

Zastanawiacie się może co robimy na kampusie na drugim końcu świata przez cały dzień??? Ano to samo, co przez ostatnie pół roku w szkolnej piwnicy, czyli DRZEWO (jeśli ktoś jeszcze nie wie – nasza drużyna stworzyła je na bazie drucianego stelażu, wysokie na ponad 1,8 m, wykorzystując do tego ponad 40 starych książek).

Życie naszej scenografii odnawia się przez 15 godzin na dobę w pokoju o wymiarach 3 m x 4 m. Dodajcie do tego siedmiu odyseuszy, klej w czterech rodzajach (wikol, na gorąco, z mąki i cyjanoakrylowy), liście, mulinę, zestaw małej szwaczki, druty, klucze, wkrętarkę, stare książki, papierowe dekoracje, a zobaczycie, że kreatywność nie ma końca.

fot. Podczas ceremonii otwarcia, są także odgrywane hymny państwowe poszczególnych krajów biorących udział w konkursie. Nie mogło, więc zabraknąć Mazurka Dąbrowskiego. 

Pełna relacja z ceremonii otwarcia Międzynarodowego Finału Odysei Umysłu.

Kiedy w Polce jest popołudnie, u nas trwa właśnie poranek pakowania i przygotowań do trasy. Wyruszamy dziś z Chicago do Ames, a dokładnie do Iowa State University. To właśnie tam odbywa się Międzynarodowy Finał Odysei Umysłu. Wystąpi na nim ponad 850 drużyn z całego świata, w tym nasza 7-osobowa reprezentacja “dwójki”.

Chicago nas nie rozpieszcza. Wczoraj zimno i wiatr, dziś takie ulewy i burze, że pogoda bardziej powinna nazywać się londyńską niż amerykańską. Ale nic straconego! W końcu jedziemy na konkurs (który już od wtorku wieczora przed nami), a zostało nam jeszcze sporo papierkowej roboty.

Dziś rozpoczęliśmy zwiedzanie stolicy najbardziej Polskiego stanu w Ameryce, czyli Illinois. Kojarzycie z filmów wysokie wieżowce, 8 pasmowe drogi i że wszystko jest niejako… duże? I faktycznie tak jest! Poza podziwianiem miejskiego krajobrazu udało się nam stanąć u brzegów jeziora Michigan i odwiedzić miejskie zoo.

fot. My przed wyjazdem. Ostatnie uściski z rodzicami i ruszamy. 

Za nami podróż do USA. Pokonaliśmy prawie 7 500 km, w czasie 12 godzin (oh magia samolotu lecącego ponad 900 km/h na wysokości ponad 10 km). Przemieszczanie się na inny kontynent to jednak nie tylko loty, ale także liczne przejazdy lokalne, odprawa celna etc. etc. związku z tym całość trasy zajęła nam 25 godzin, więc relacja dziś krótka bo … idziemy spać.